هر بیننده‌ای با یک نظر به راحتی می‌تواند تفاوت میان ماشین مسابقه ای و خودروی معمولی یا شهری را تشخیص دهد، اولین مشخصه‌های که نظر بینندگان را در این خودروها خود جلب می‌کند تفاوت بارز در طراحی آنهاست، این موضوع به دلیل استفاده بهینه‌تر از آئرودینامیک خودرو و جریان هوا در سرعت‌های بالا و در شرایط پیست است.
همانطور که می‌دانید خودروهای مسابقه‌ای فقط به خودروهای مخصوص پیست‌های آسفالت مثل سیلورستون یا نوربرگرینگ خلاصه نمی‌شوند بلکه بسیاری از خودرو های مسابقه‌ای در جاده‌های خاکی و سنگلاخی رانندگی می‌کنند این دسته از خودروهای مسابقه‌ای نیز در طراحی با خودروهای شهری تفاوت زیادی دارند و بارزترین تفاوت آنها در نگاه اول ارتفاع بلند و تایرهای مخصوص آنهاست.
با این مقاله جامع از کیان باتری همراه باشید تا با تمام امکانات انواع ماشین های مسابقه ای آشنا شوید.
مشخصات و تکنولوژی ماشین های مسابقه ای
ولی مهمترین تفاوت خودروهای مسابقه‌ای در موتور و گیربکس آنهاست در ادامه با ۱۰ مشخصه خودروهای مسابقه‌ای آشنا خواهیم شد:
تکنولوژی پرخوران یا توربوشارژ
پرخورانی یا توربوشارژینگ به استفاده از یک کمپرسور برای هدایت هوای بیشتر به داخل سیلندر اطلاق می شود. این کمپرسور نیروی خود را از گازهای خروجی اگزوز دریافت می کند. در سال ۱۹۶۲ جنرال موتورز پیش از خطور ایده پرخورانی به ذهن مهندسین تیم های اتومبیلرانی، اولدزموبیل F85 و شورولت Corvair را به توربوشارژر مجهز کرد.
با وجود این خودروهای سواریِ توربوشارژ به جریانی اصلی تبدیل نشدند، تا اینکه در دهه ۷۰ میلادی، پورشه مدل های ۹۱۷/۱۰ و ۹۱۷/۳۰ Can-Am را با این تکنولوژی راهی پیست نمود؛ کمپانی رنو نیز به پرخورانی علاقه مند شده و از آن در خودروهای فرمول یک خود بهره برد.
توربوشارژر باعث احیای موتورهای قدیمی Offenhauser موجود در مسابقات ایندی کار شد. استقبال از این فناوری به حدی بالا بود که تا دهه ۸۰ میلادی پای آن به تمام مسابقات اتومبیلرانی باز شد. در آن سال ها خودروهای فرمول یک، مدل های حاضر در رقابت های رالی و استقامت همگی به لطف توربوشارژر قدرتی خارق العاده تولید می کردند.
می توان گفت که اثبات کارایی توربوشارژر در دهه ۸۰ راه را برای بکارگیری آن در مدل های خیابانی پرتیراژ هموار کرد. هر چند هدف اصلی توربوشارژر افزایش قدرت خروجی است، اما در زمان فعلی خودروسازان از آن برای کوچک سازی موتورها و کاهش مصرف سوخت استفاده می کنند.
بیشتر بدانید: آشنایی با موتور توربو شارژ ماشین و مزایا و معایب آن
سیستم انتقال قدرت به تمامی چرخ ها
آئودی کوپه کواترو نخستین اتومبیل عادی بود که از سیستم انتقال قدرت به تمامی چرخ ها (AWD) سود برد، البته پیش از آن چند خودروی خیابانی و مسابقه ای به سیستم مشابهی مجهز شده بودند.
ارباب حلقه ها اولین تجربه ها در زمینه سیستم AWD را هنگام توسعه خودروی نظامی Iltis بدست آورد و بعدها سیستم کواترو را بر پایه این تجارب معرفی کرد. کواترو برای فتح مسابقات اتومبیلرانی رالی ساخته شد، زیرا مهندسین آئودی مدعی بودند در مسیرهای خاکی و مراحل برفی چسبندگی خودروها را افزایش می دهد.
قهرمانی در مسابقات اتومبیلرانی رالی ۱۹۸۳ و ۱۹۸۴ و سه بار دستیابی به مقام اول در رقابت های پایکس پیک در دهه ۸۰ میلادی، مهرهای تاییدی بودند بر ادعای مهندسین آئودی. کواترو که در ایتالیایی به معنای “چهار” است، به حیات خود ادامه داده و در محصولات کنونی آئودی ارایه می شود.
آئودی به خاطر موفقیت های خود با سیستم کواترو، سرمشق دیگران شد و سایر خودروسازان نیز به استفاده از سیستم AWD روی آوردند. سوبارو و میتسوبیشی دو مورد از این خودروسازان بودند که پس از تست سیستم های اختصاصی خود در رالی، سدان هایی مثل ایمپرزا و لنسر اولوشن را به صورت دو دیفرانسیل راهی بازار کردند.
بدنه فیبر کربنی
در سال ۱۹۷۹ طراحی به نام جان برنارد که بعدها به تیم فرمول یک مکلارن پیوست، به دنبال روشی بود که شاسی خودروهای مسابقه را باریک تر کرده و در زیر اتاق فضایی را برای نصب اجزای ایرودینامیکی فراهم کند. اما از آنجایی که شاسی ها عمدتا از آلومینیوم ساخته می شدند، باریک تر شدن آنها به معنای از دست رفتن مقاومت بود.
آقای برنارد به واسطه دوستان شاغل در صنعت هوافضا، چیزهایی را درباره فیبر کربن شنیده بود و تصمیم گرفت به سراغ این ماده رفته و از آن برای تولید شاسی ماشین فرمول ۱ استفاده کند.
نتیجه تلاش های آقای برنارد در رقابت های فرمول یک سال ۱۹۸۱ و در قالب مکلارن MP4/1 نمود پیدا کرد. این خودرو همان سال در گرند پری بریتانیا به مقام اول رسید و نشان داد که فیبر کربن می تواند نسبت به آلومینیوم برتر باشد. این ماده جدید مقاومت بالای خود را در گرند پری ایتالیا، زمانی که جان واتسون راننده مکلارن پس از تصادفی شدید آسیب جدی ندید، ثابت کرد.
امروزه تمامی خودروهای فرمول یک شاسی فیبر کربنی دارند، با وجود این تنها بعضی از سوپر اتومبیل های قدرتمند – به استثنای آلفا رومئو ۴C – از شاسی مشابهی برخوردار هستند. استفاده از اجزای فیبر کربنی در سایر قسمت های مختلف خودروها رو به گسترش بوده و در آینده کاربرد آن در مدل های معمولی بیش از پیش خواهد شذ.
باله های خودرو
وجود باله روی خودروها، به نوعی نشان دهنده عملکرد بالای آنهاست. این قطعه جذاب در دهه ۶۰ میلادی روی اتومبیل های فرمول یک نصب شده و سطحی جدید از عملکرد را برای آنها به ارمغان آورد.
مثل بال های هواپیما، باله خودرو نقش هدایت جریان هوا را بر عهده دارد؛ با این تفاوت که بال های هواپیما جریان هوا را به سمت پایین هدایت می کنند تا عمل پرواز اتفاق بیفتد، ولی باله خودرو جریان عبوری را به سمت بالای خود ارسال می کند تا نیروی رو به پایین ایجاد (downforce) بوجود بیاید. این نیرو چسبندگی خودرو را افزایش می دهد.
پس از چند بار تلاش – به ویژه توسعه مدل نمادین Chaparral 2E – تیم های فرمول یک به سردمداری فراری بالاخره در سال ۱۹۶۸ نسبت به مزایای نصب باله متقاعد شده و استفاده از آن را آغاز کردند.
باله های اولیه ساختاری بسیار بزرگ اما شکننده و غیر دقیق داشتند. به همین جهت چند تصادف به علت باله های ضعیف و غیر مهندسی رخ داده و باعث شدند قوانین سفت و سخت تری در نظر گرفته شود.
علی رغم اتفاقات تلخ، نقش مثبت باله قابل انکار نبود. با افزایش دانش مهندسین درباره علم ایرودینامیک، این قطعه به جز جدایی ناپذیر فرمول یک و دیگر مسابقات اتومبیلرانی تبدیل گشته و نهایتا در مدل های خیابانی نیز به کار گرفته شدند.
گیربکس های نیمه خودکار
تیم های مسابقه ای دریافتند که حذف پدال کلاچ می تواند سرعت راننده در تعویض دنده ها را افزایش دهد، اما پیاده سازی این ایده نیاز به زمان داشت. سرانجام پورشه در سال ۱۹۸۳ و با مدل مسابقه ای ۹۵۶ گیربکس نیمه خودکار (بدون کلاچ) را عرضه کرد.
اگر چه پورشه ۳۶ سال پیش به تکنولوژی گیربکس نیمه خودکار دست یافت، ولی تجهیز مدل های خیابانی تولید انبوه به آن تا سال ۲۰۰۹ به تعویق افتاد. این کمپانی از نام اختصاری PDK برای نمونه های دوکلاچه خود استفاده می کند.
پس از پورشه، فراری نیز در سال ۱۹۸۹ برای اتومبیل های فرمول یک خود گیربکس نیمه خودکار توسعه داد. مارانلویی ها چون که علاقه زیادی به ایجاد ارتباط بین خودروهای فرمول یک و خیابانی خود دارند، در سال ۱۹۹۳ مدل موندیال (Mondial) و در سال ۱۹۹۷ مدل F355 را با گیربکس نیمه خودکار عرضه کردند. بد نیست اشاره کنیم پدال های تعویض دنده از پشت فرمان از ویژگی های شاخص F355 به شمار می رفت.
آینه های دید عقب
شاید باورکردنش سخت باشد، اما آینه هایی که هر روز هنگام رانندگی از آن استفاده می کنید، به نوعی ریشه در مسابقات اتومبیلرانی دارند. در سال ۱۹۱۱ وقتی اولین سری از مسابقه ایندیاناپلیس ۵۰۰ برگزار شد، بسیاری از رانندگان دارای فردی کمکی به نام “مکانیک همراه” بودند.
این فرد وظیفه داشت مدام به سمت عقب نگاه کرده و امتداد حرکت سایر خودروها را به راننده اطلاع دهد. در یکی از مسابقات اتومبیلرانی راننده ای به نام ری هرون (Ray Harroun) تصمیم گرفت با خودرویی متفاوت که جایی برای مکانیک همراه نداشت، در پیست حاضر شود.
در عوض آقای هرون از یک تکه شیشه روی داشبورد خود استفاده کرد. هر چند درباره آینه دید عقب خودرو داستان های اغراق آمیزی وجود دارد، اما واقعیت این است که آقای هرون ابداع کننده این وسیله نبود و او بعدا در مصاحبه ای اقرار کرد که ایده اش را از یک کالسکه مجهز به آینه برگرفته است.
در کاتالوگ های تبلیغاتی مربوط به لوازم جانبی خودرو نیز که قبل از ۱۹۱۱ منتشر شده اند، نام آینه های دید عقب دیده می شود.
ترمزهای دیسکی
از زمان اختراع اتومبیل، ترمز دیسکی را می توان بزرگ ترین دستاورد در زمینه سیستم توقف نامید. برخلاف نمونه های کاسه ای، سطح ترمزهای دیسکی در معرض هوا قرار داشته و بهتر و سریع تر خنک می شوند. این مساله از داغ شدن ترمزها جلوگیری کرده و در نتیجه خودرو راحت تر و مطمئن تر توقف پیدا می کند.
جگوار یکی از اولین خودروسازانی بود که به واسطه عملکرد بهتر، در دهه ۵۰ میلادی به ترمزهای دیسکی علاقه مند شد. این کمپانی به سراغ دانلوپ که برای هواپیماها ترمز دیسکی تولید می کرد، رفت.
استدلال جگوار و دانلوپ این بود که اگر ترمز دیسکی توانایی توقف هواپیما را دارد، پس باید بتواند از عهده توقف خودرو نیز بر بیاید. نتیجه همکاری این دو تجهیز یک دستگاه جگوار C Type به ترمزهای دیسکی بود، این خودرو توانست در مسابقه ۲۴ ساعته لمان پیروز شود.
البته پیش از جگوار، چند خودروساز دیگر – مثل کورسلی و کرایسلر – ترمز دیسکی را روی مدل های تولیدی خود به کار گرفته بودند، ولی موفقیت جگوار کارایی آن را تایید کرد. امروزه ترمز دیسکی جزو تجهیزات استاندارد طیف گسترده ای از خودروهای جدید است.
ترمز ضد قفل
مثل ترمز دیسکی، ترمز ضد قفل ABS نیز در اصل توسط دانلوپ توسعه یافته و از صنعت هوانوردی به صنعت خودرو منتقل شده است. سیستمی که دانلوپ توسعه داده بود، Maxaret نام داشت؛ این سیستم قبل از اتومبیل ها در انواع هواپیماهای مسافربری و بمب افکن به کار گرفته می شد.
در سال ۱۹۶۱ نوع تغییر یافته ای از Maxaret در خودروی فرمول یک Ferguson P99 نصب شد. این خودرو که دارای نسخه ای اولیه از سیستم انتقال قدرت به هر چهار چرخ نیز بود، در مسابقات اتومبیلرانی فرمول یک عملکرد موفقیت آمیزی نداشت و تنها یک بار به رانندگی استرلینگ موس زودتر از بقیه از خط پایان عبور کرد. جالب اینکه در آن مسابقه آقای موس از ABS استفاده ننموده و ترمز معمولی را به آن ترجیح داد!
بعد از بازنشستگی P99، خودروی تولید محدود Jensen Interceptor FF در سال ۱۹۶۶ با ترمز ABS تولید شد، ولی بعد از آن برای مدتی نسبتا طولانی خبری از این سیستم نبود. در سال ۱۹۷۸ بالاخره مرسدس بنز سیستم ABS ساخته شده توسط شرکت بوش را به عنوان یک آپشن برای مدل تولید انبوه W116 ارایه کرد.
در حال حاضر ترمز ضد قفل یکی از تجهیزات ضروری خودروها به شمار می رود، طوری که در ایالات متحده فروش مدل های صفر کیلومتر فاقد ABS ممنوع است. با وجود این استفاده از ترمز ضد قفل در مسابقات اتومبیلرانی فرمول یک ممنوع بوده و رانندگان باید با تکیه بر مهارت خود حین ترمزگیری خودرو را کنترل کنند.
موتورهای DOHC
بهره گیری از میل بادامک های دوگانه در سر سیلندر (DOHC) یکی از روش های مناسب برای افزایش قدرت خروجی موتور است. استفاده از چنین مکانیسمی امکان افزودن سوپاپ های بیشتر را فراهم می کند؛ در این صورت مخلوط سوخت و هوا بهتر وارد سیلندر شده و گازهای حاصل از انفجار راحت تر از آن خارج می شوند.
اولین اتومبیل با موتور DOHC مدلی از پژو به نام L76 بود. موتور چهار سیلندر خطی این خودرو ۷.۶ لیتر حجم داشت و می توانست ۱۴۸ اسب بخار قدرت تولید کند. پژو L76 بلافاصله پس از معرفی، در سال ۱۹۱۲ گرند پری فرانسه را فتح کرد. سپس راهی مسابقه ایندیاناپلیس ۵۰۰ شده و از آن نیز سربلند بیرون آمد.
موفقیت های پژو سایر خودروسازان را متقاعد کرد موتور DOHC باید به یک استاندارد در خودروهای قدرتمند و بالارده تبدیل شود، به همین خاطر طولی نکشید که ایده فرانسوی ها توسط کمپانی های مختلف الگوبرداری شد.
بیش از یک قرن از زمان معرفی تکنولوژی دو میل بادامک در سر سیلندر می گذرد. این تکنولوژی به قدری ساده و کاربردی بوده که حتی مدلی کاملا معمولی مثل تویوتا کرولا نیز از آن بهره می برد.
فرمان ماشین فرمول یک
فرمان ماشین فرمول یک شباهت بسیار کمی نسبت به فرمان ماشین های معمولی دارد. فرمان ماشین فرمول یک شامل تعداد زیادی دکمه و سویچ می باشد که شما با نگاه اول به آن گیج می‌شوید.
در حین مسابقه راننده تقریبا می تواند هر جنبه از عملکرد ماشین خود را کنترل کند، مانند: تعویض دنده ها، ترکیب سوخت، بالانس ترمز ها و …. آن هم تنها با فشردن یک دکمه. نکته عجیب فرمان ماشین های فرمول یک، آن است که تمام این دکمه ها و سوییچ ها همگی در فرمانی به اندازه نصف فرمان ماشین های معمولی قرار می گیرند.
یکی از قوانین فرمول یک این است که راننده باید بتواند در عرض پنج ثانیه از ماشین خود بیرون بیاید، که برای بیرون آمدن در عرض پنج ثانیه چاره ای جز جدا کردن فرمان نیست. فرمان های ماشین های فرمول یک به یک محور چرخشی متصل می‌باشند که به راحتی با یه ضربه متصل شده و با یک دکمه جدا می‌شوند.
انواع ماشین های مسابقه
مسابقات اتومبيلراني در رشته‌هاي گوناگوني برگزار مي‌شوند كه تفاوت‌هاي اساسي در شكل اجرا و مسير مسابقه دارند. وجه اشتراك تمامي آنها حضور خودرو در اين مسابقات است.اما همين خودروها نيز بنابر آنچه نوع مسابقه ايجاب مي‌كند با يكديگر تفاوت‌هاي ساختاري زيادي دارند.
اگر چه خودورهايي كه در مسابقات اتومبيلراني شركت داده مي‌شوند در تمامي بخش‌هاي خود از تكنولوژي فني بالايي برخوردار هستند اما در هر كدام از آنها باتوجه به مسير مسابقه و فشاري كه به خودرو وارد مي‌شود توجه بيشتري به برخي قسمت‌ها انجام شده است.
به عبارت ديگر هر يك از خودروهايي كه در مسابقات مختلف اتومبيلراني شركت مي‌كنند براي انجام وظيفه‌اي تخصصي شده‌اند و در هر يك از آنها بخشي بر ديگر بخش‌ها برتري دارد تا خودرو بتواند مسير مسابقه را به خوبي به انجام برساند. در ادامه نگاهي خواهيم داشت به خودروهاي مختلفي كه در مسابقات اتومبيلراني شركت مي‌كنند و برتري‌هاي آنها.
ماشین رالي قهرماني جهان
در مسابقات رالي قهرماني جهان تنها خودروهايي شركت داده مي‌شوند كه در خط توليد قرار داشته باشند و به صورت عمده به بازار مصرف عرضه شوند. با اين تفاوت كه آنها را تيونينگ مي‌كنند. اگر چه در مسابقه رالي قهرماني جهان سرعت بسيار اهميت دارد و در نهايت اين زمان كمتر است كه نفر برتر را مشخص مي‌كند.
اما خودروهاي رالي قهرماني جهان بيشتر از آنكه به سرعت بالا نياز داشته باشند به قدرت زياد نياز دارند. مسير مسابقات رالي قهرماني جهان به گونه‌اي طراحي مي‌شود كه عمده اين مسير در جاده‌هاي شوسه، جنگلي و يخ و برف است و رانندگان تنها در بخش‌هاي ابتدا و انتهاي مسير جاده آسفالت را طي مي‌كنند. همچنين در مسيري كه خودروهاي رالي قهرماني جهان طي مي‌كنند انواع اختلاف سطح وجود دارد كه خودروها به دليل سرعت زياد آن را به صورت پرش طي مي‌كنند.
از اين رو در خودرو رالي قهرماني جهان بيشترين تاكيد روي سيستم تعليق و فنربندي خودرو قرار دارد. اكثر تيم‌هاي رالي قهرماني جهان از شاسي تقويت شده و سيستم تعليق دوجناقي در جلو استفاده مي‌كنند كه خودرو را پايدارتر مي‌كنند. خودروهاي رالي قهرماني جهان قوي‌ترين سيستم تعليق را در ميان خودروهاي آفرود مسابقه‌اي دارند.
ماشین ناسكار
در مسابقات ناسكار اساس رقابت بر تند رفتن است و اگر به خواهيم دقيق‌تر بگوييم مي‌شود هميشه تند رفت. به اين معني كه در يك مسابقه ناسكار خودروها بايد براي مدت زمان طولاني تند با سرعت زياد حركت كنند.
ميانگين سرعت رانندگان در مسابقات ناسكار از تمامي مسابقات اتومبيلراني، حتي فرمول يك نيز بيشتر است. پيست مسابقات ناسكار يك مسير ساده بيضي شكل است. اين پيست تنها دو پيچ در طرفين خود دارد كه زاويه گردش باز دارند و به همين دليل رانندگان نيازي به كاهش چندان زياد سرعت خود ندارد. از اين رو فرصت بسيار زيادي براي رانندگان وجود دارد كه با سرعت زياد به حركت بپردازند.
براساس گزارش اتحاديه ناسكار رانندگان اين مسابقه 80درصد زمان مسابقه را در سرعتي بالاتر از 200 كيلومتر در ساعت حركت مي‌كنند. از سوي ديگر مدت زمان مسابقات ناسكار نيز قابل توجه است. در هر مسابقه رانندگان بين سه تا چهار ساعت با سرعتي كه گفته شد حركت مي‌كنند.
اين شرايط سنگين لزوم يك موتور پرقدرت را ايجاب مي‌كند كه بتواند براي مدت زمان زيادي در دور بالا و زير فشار مسابقه مقاومت كند. براي اين منظور از قطعات فورج و آلياژهاي مقاوم همچون تيتانيوم براي ساخت قطعات داخلي موتور استفاده مي‌كنند. در اين خودروها روي موتور بيش از هر بخش ديگري تاكيد مي‌شود.
ماشین DTM
يكي از مسابقات مشهور دنياي اتومبيلراني مسابقات DTM آلمان است كه با محوريت خودروهاي آلماني و به طور مشخص مرسدس‌بنز و آئودي برگزار مي‌شود. معمولاً هم قهرمان مسابقات سالانه از يكي از اين دو تيم بيرون مي‌آيد. در اين مسابقه خودروهايي شركت داده مي‌شوند كه به طور عمده توليد مي‌شوند.
در زمينه تيونينگ نيز محدوديت‌هايي وجود دارد كه اجازه دست‌كاري چنداني را به تيم‌ها نمي‌دهد. به عنوان نمونه تيم‌ها اجازه ندارند در حجم موتور خودروها تغييري ايجاد كنند و يا وزن خودرو را بيشتر از 10 درصد كاهش دهند.
به همين دليل تيونرهاي مسابقات DTM همه هنر خود را در زمان ساخت بدنه خودرو به‌كار مي‌گيرند. در خودروهاي مسابقه DTM بادي كيت‌ها نقش بسيار مهمي دارند. زیرا به دليل استاندارد بودن خودروها از نظر موتوري، تيم‌ها اطلاعات به نسبت دقيقي از يكديگر دارند و همچنين قدرت خروجي موتورهاي DTM نيز به يكديگر بسيار نزديك است، تيم‌ها تلاش مي‌كنند تا با افزايش آيروديناميك خودروها بر توانايي‌هاي خود اضافه كنند.
به همين دليل خودروها به خوبي فلاپ‌بندي شده و روي اسپويلرهاي آنها كار مي‌شود. اين فلاپ‌ها داراي كانال‌هايي هستند كه جريان‌هاي هواي اضافي اطراف خودرو را باز كرده و مقاومت هوا را كاهش مي‌دهند. همچنين وظيفه پايدار كردن خودرو را هم به عهده دارند.در هيچ يك از ديگر مسابقات اتومبيلراني استفاده از فلاپ به صورتي كه در DTM وجود دارد ديده نمي‌شود.
ماشین 24 ساعته لمان
مسابقات 24 ساعته لمان كه از آن به دليل زمان طولاني به رالي 24 ساعته نيز تعبير مي‌شود را مي‌توان سنگين‌ترين مسابقه در ميان ورزش‌هاي موتوري به حساب آورد. اين مسابقات نخستين بار براي نشان دادن ميزان كيفيت خودروها برگزار شد و هدف از آن نشان دادن دوام خودروها است.
يكي از قوانين مسابقه 24 ساعته لمان اين است كه خودروها حتي در زمان مراجعه به پيت استاپ و سوخت‌گيري نيز نبايد موتور خود را خاموش كنند. زمان طولاني مسابقه فشار زيادي را روي خودروها وارد مي‌كند. بيشترين فشار در رالي 24 ساعته لمان روي موتور و ديفرانسيل خودرو وارد مي‌شود.
فشار وارد شده به موتور تا حدي زياد است كه موتور برخي خودروها در جريان مسابقه به واقع منفجر شده و پوسته موتور مي‌تركد. همچنين خرد شدن ديفرانسيل خودرو نيز اتفاقي است كه در جريان اين مسابقه رخ مي‌دهد.
به همين دليل روي تكنولوژي موتور و ديفرانسيل اين خودروها تاكيد ويژه‌اي مي‌شود. در اين مسابقه معمولاً تيم‌ها با خودروهاي 10 سيلندر شركت مي‌كنند. در نسل جديد خودروهاي رالي 24 ساعته لمان از شاتون‌هاي كوتاه در موتور استفاده مي‌شود. شاتون‌هاي كوتاه ريسك شكسته شدن شاتون را كاهش مي‌دهند.
خودروهای آفرود
مسابقات آفرود در دو بخش آفرود سرعت و آفرود قدرت برگزار مي‌شود. در مسابقات آفرود سرعت قدرت خودرو اهميت دارد اما فرمانپذيري نيز مهم است و به همين دليل سيستم تعليق خودروها خيلي متفاوت از خودروهاي شاسي‌بلند شهري و بياباني نيست.اما در مسابقات آفرود قدرت و سرعت خودروها اهميت چنداني ندارد بلكه مهم عبور از مسيرهايي است كه در نگاه اول عبور از آنها براي يك خودرو چهارچرخ غير ممكن به نظر مي‌رسد.
خودروهاي مسابقه آفرود قدرت معمولاً براي اين كار ساخته مي‌شوند. مهمترين تفاوت ساختاري آنها داشتن دو ديفرانسيل است. مهمترين ويژگي آنها نيز در قدرت بسيار زياد گشتاور موتور و همچنين سيستم تعليق آنها است. در خودرويي كه وارد يك مسابقه آفرود قدرت مي‌شود تورك بسيار زيادي روي ديفرانسيل‌ها وارد ميَ‌شود تا بتواند خودرو را از شيب‌هايي كه بسيار بيشتر از حد معمول هستند عبور دهند.
سيستم تعليق نيز در اين خودروها چند سر و گردن از ديگر خودروهاي ورزش‌هاي موتوري بالاتر است.در خودروهاي مسابقه‌اي در سيستم تعليق جلو از يك كمك براي هر چرخ استفاده مي‌شود. اما در خودرو آفرود قدرت، تعداد كمك‌ها به سه كمك براي هر چرخ هم مي‌رسد. كمك‌ها داراي طول بيشتر و دامنه نوسان بالاتري نسبت به كمك‌هاي معمولي است. به گونه‌اي كه گاهي اختلاف سطح دو چرخ به بيش از 50 سانتي‌متر مي‌رسد.
بیشتر بخوانید: آموزش تکنیک های رانندگی آفرود
ماشین مسابقه فرمول یک
مسابقات گراندپری فرمول یک بالاترین سطح مسابقات اتومبیلرانی به حساب می‌آیند. دانش فنی در این خودروها تا آن حد بالا است که بسیاری از پیشرفتهای صنعت خودرو به ویژه در بخش موتور و گیربکس برای نخستین بار در این خودروها به دست می‌آید و چند سال بعد وارد استفاده عمومی می‌شود. با این وجود در این سطح نیز برخی بخش‌ها بر دیگر قسمت‌ها برتری دارند.
موتور، گیربکس و دیفیوزر مهمترین بخش‌های یک خودرو فرمول یک هستند. موتور خودرو فرمول یک بالاترین دور موتور را در میان خودروهای مسابقه تحمل می‌کند. دور موتور این خودرو بین 19 تا 21 هزار دور در دقیقه است.
به این ترتیب موتور باید دارای تکنولوژی بسیار پیشرفتهای باشد تا زیر این فشار برای مدت زمانی نزدیک به دو ساعت دوام بیاورد. سرعت تعویض دنده در این خودرو نیز بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل در ساخت گیربکس نیز دقت بالایی به کار می‌رود. دیفیوزر بخشی از خودرو فرمول یک است که انرژی آزاد شده در زمان ترمز کردن را جمع کرده و در هنگام گاز دادن به چرخ‌ها منتقل می‌کند. این قطعه در هیچ یک از خودروهای مسابقه‌ای دیگر وجود ندارد.
مقاله پیشنهادی: همه چیز درباره شوماخر
بهترین ماشین های مسابقه ای فرمول یک
وقتی صحبت از سرعت و مسابقه به میان آید حتما یاد می کنیم از خودروهای فرمول یک در پیست های مسابقه که با سرعت بالا می تازند. شاید تلاش زیاد برای دستیابی به سرعت و کارایی بالا منجر به خلق خودرویی با ظاهر عجیب‌وغریب شود اما برخی نمونه‌های برجسته نیز با ظاهر زیبا وجود دارند. در این لیست 12 خودروی مسابقه‌ای تک سرنشینه با ظاهری زیبا را به شما عزیزان معرفی کرده‌ایم.
مک لارن MP4/4
این خودرو از سال 1988 مورد استفاده قرار گرفت و یکی از مسلط‌ترین خودروهای تاریخ فرمول یک است. همچنین ظاهر زیبای این خودرو با تبلیغات معروف سفید و قرمز مارلبرو نمره بالایی دریافت می‌کند.
جردن 191
این خودروی زیبا سریع‌ترین مدل نبوده اما ظاهری باورنکردنی مخصوصاً با رنگ سبز داشته و میشائیل شوماخر با راندنش در گرندپری 1991 بلژیک آن را به همگان معرفی کرد.
مرسدس بنز W196
در هر دو حالت “تایپ مونزا” و استاندارد،W196 ظاهر فریبنده‌ای داشته و همچنین به‌طور دیوانه‌واری سریع است. این خودرو در سال 1954 و 1955 از 12 مسابقه فرمول یک 9 تا را برنده شد!
مزراتی 250F
این خودروی برجسته در خلال سال‌های 1954 تا 1960 در مسابقات شرکت کرده است. این خودرو با رانندگی قهرمانانی چون خوان مانوئل فانجیو 8 پیروزی را به دست آورده و چندین دهه به عنوان زیباترین خودروی مسابقه‌ای شناخته می‌شده است.
رینارد 96I
این خودرو در سری مسابقات خودروهای تک سرنشینه کارت 1996 شرکت کرده است. به گزارش پارس ناز ارینارد در لباس قرمزرنگ خود بسیار زیبا به نظر می‌رسد.
سوپر فرمول Dallara SF14
یکی از خودروهای کمتر شناخته شده‌ی این لیست Dallara SF14 است که در سری مسابقات سوپر فرمول ژاپن مسابقه داده است. ظاهری و کارایی شبیه یک خودروی فرمول یک به همراه طراحی هوشمندانه‌ی دماغه نمایی جذاب را به ارمغان آورده است.
فراری 156
جای تعجبی ندارد که نسخه‌ی با دماغه‌ی کوسه بسیار مشهور است. این خودرو بین سال‌های 1961 تا 1963 در مسابقات فرمول یک شرکت کرده و عناوین مختلفی را نیز به دست آورده است.
لوتوس 49
در مقایسه با خودروهای فرمول یک کنونی، لوتوس 49 ساده و صیقلی به نظر می‌رسد. خودروی اصلی از رنگ‌بندی سبز و زرد و پیشرانه کثورت DFV سود می‌برد.49 به‌طور باورنکردنی‌ای سریع بود.
Dallara GP2/08
این خودرو در سه فصل از مسابقات حضور یافت. GP2/08 دارای ظاهری گیرا، خونسرد و زیبا به همراه بال استخوانی و کم ارتفاع جلو و بال پهن‌تر عقب بود.
فراری F2004
این خودرو یکی از موفق‌ترین مدل‌ها در تاریخ مسابقات فرمول یک است و مایکل شوماخر و فراری به آسانی قهرمانی را از آنِ خود می‌کردند.به گزارش پارس ناز خطوط مرتب، لباسی به رنگ قرمز روشن و موفقیتی باورنکردنی از این خودرو نمونه‌ای اسطوره‌ای ساخته‌اند.
Mygale M12-SJ (2013)
نسبت به دیگر خودروها این یکی کمی غیرعادی است. اولین بار این خودرو با حضور در مسابقات قهرمانی فرمول فورد بال‌ها و آئرودینامیک را به این سری مسابقات وارد کرد. این تغییرات مؤثر بود اما بیش از هر چیزی نمایی با ابهت و سریع را به خودرو اعطا کرده بود.
Eagle Mk1
یک خودروی گیج‌کننده از دهه 60 میلادی که دارای ظاهری گیرا و رنگ‌آمیزی عالی آبی تیره و سفید بود. این خودرو تنها یک مسابقه فرمول یک را برنده شده است.
